"Beckford to dziwne miasteczko, o dziwnej historii, pełne dziwnych ludzi. (...) Jakby na uboczu, całkowicie oderwane od otoczenia. (...) Przez sam jego środek przepływa rzeka, która jest chyba najdziwniejsza ze wszystkiego, bo gdziekolwiek się obrócisz, w którąkolwiek pójdziesz stronę, zawsze się na nią natkniesz". Ale to jeszcze nic. Beckford ma do zaoferowania coś tajemniczego, przerażającego, niosącego śmierć. TOPIELISKO - zakole rzeki, które pochłonęło już wiele ofiar. A może same się mu oddały. Wszystko zaczęło się, jak głosi legenda, od pławienia czarownic. "Przyprowadzano je, krępowano i wrzucano do rzeki, by sprawdzić czy wypłyną". Dzisiaj czarownic już nie ma, ale woda nadal przyciąga kobiety. Zwłaszcza te "kłopotliwe".
Czy Nel Abbott do nich należała? Wszystko na to wskazuje. Przecież skoczyła. I zmieniła tym życie wielu osób. A właściwie nie ona, tylko Topielisko, które złączyło losu kilku rodzin, pogrążonych w żałobie. Tutaj każdy kogoś stracił. Każdy powraca do tragicznych wspomnień, które ożyły wraz z jej smiercią.
Nel, zafascynowana historia Topieliska, pisała książkę. O każdej z kłopotliwych kobiet, o ich rzekomych motywach, o tych, którzy pozostali.
Pisała o ślicznej, ułożonej przyjaciółce swojej córki, Katie, która kilka miesięcy wstecz również skoczyła do rzeki. Pisała o Lauren, która wiele lat temu odebrała sobie życie, pozostawiając męża i małego synka. Pisała o wielu innych kobietach. Nie wszystkie historie dobrze znała, dlatego grzebała w nich coraz głębiej, rozdrapując na nowo rany tych, którzy pozostali żywi. Stąd, po jej śmierci, część mieszkańców poczuła ulgę.
A może Nel wiedziała za dużo i dlatego musiała odejść? Bo w Beckford każdy coś ukrywa.
Louise, matka zmarłej Katie, pogrążona w żałobie i nienawiści do Nel, nauczyciel, którego łączy jakaś tajemna umowa z córką Nel, stary Patrick, wdowiec po Lauren i jego synowa Helen, młoda Lena Abott - każdy ma jakieś tajemnice, każdy doświadczył tragedii, każdy mógłby mieć motyw. Ale policja jest pewna, Nel skoczyła sama.
W teorie o samobójstwie nie wierzy siostra Nel, Jules. Mimo, że nie utrzymywała od lat kontaktów ze zmarłą, podświadomie wie, że to nie w stylu Nel. Teraz musi wrócić w rodzinne strony, by zaopiekować się swoją piętnastoletnią siostrzenicą. Dla Jules jest to ogromne wyzwanie. Tak długo próbowała uniknąć konfrontacji z przeszłością, która na zawsze zniszczyła ich siostrzane relacje. W dodatku Lena najwyraźniej jej nie znosi. Ale Jules nie spocznie, póki nie udowodni, że jej siostra nigdy by nie skoczyła. Nigdy. Przecież nie zostawiłaby Leny.
Paula Hawkins kolejny raz w mistrzowski sposób stworzyła fabułę. Podobnie, jak w przypadku "Dziewczyny z pociągu", wiele wątków, wiele narracji, dużo retrospekcji trzyma czytelnika z dala od poznania prawdy. Mimo licznych postaci, autorka każdej nadała interesującą, odmienną osobowość. Dlatego śmiało mogę napisać, że jest to dobra książka psychologiczna. Dodatkowo, nawiązując do tematyki polowań na czarownice, Paula dodała tej powieści trochę magicznej tajemniczości, takiej paranormalnej grozy. Tym samym zmyliła domysły czytelnika, co, jak dla mnie, jest dużym atutem.
Całkiem niedawno przeczytałem "Dziewczynę z pociągu" i zainteresowałem się co jeszcze napisała Paula Hawkins. Słyszałem wiele dobrego o "Zapisane w wodzie" i Twoja recenzja to potwierdza :) Muszę w niedalekiej przyszłości sięgnąć po tę książkę.
OdpowiedzUsuń